نامش علی بود و کردارش نیز علی گونه. رویای سفیر شدن داشت و میخواست پیام رسان صلح باشد ولی نامش را بر سردرِ تاریخ سینمای ایران کوبیدند و جاوید شد. هم او بود که دست از حقوق کشید و به هنر روی آورد. فرانسه می دانست و دست به قلم بود. بازگردان و نویسنده و مدیر مجله های هنری-ادبی بود. فیلمنامه نیزمی نوشت. دستی هم درکارگردانی، بازیگری و صداگذاری داشت. تا اینکه پیشنهاد دوبله فیلمی خارجی را پذیرفت که با موفقیت چشمگیری روبرو شد. ازآن پس سرپرست استودیوهای بزرگتری شد و مدیر دوبلاژ شاهکارهای بی همتای سینمای جهان همچون هملت،مکبث، بانوی زیبای من، اشکها و لبخندها،دکتر ژیواگو، و فیلم های ماندگاری چون شازده احتجاب، سربدران، هزاردستان از سینمای ایران.
در هماهنگ کردن دیالوگ ها با حرکت لب بازیگران استاد بود، تا آنجا که بیننده گمان میکرد که هنرپیشه میلیتی ایرانی دارد. کارهایش را دست چین میکرد و حاصل کارش با دیگران متفاوت بود. سه نسل شاگرد تربیت کرد که همه مریدش شدند. خانه نشین که شد باز به سنگر قلم پناه برد و در کوچک خانه ای در تهران "خدا و قران در شعر حافظ" ، " مصدق نامه" ، " دیروز-امروز؛سروده هایی در هنگامه زمان" و کتاب ها ی دیگری نوشت.
"زمانی که وارد سینما شدم، میز تدوین نداشتیم. در استودیو پارس با سیامک یاسمی، ژاله علو ،مهین بزرگی و بیژن محتشم که عاشق سینما بودند، نه صدای صحنه داشتیم و نه صدای شاهد. مجبور بودیم که خودمان دیالوگ ها را درست کنیم."
در سال هشتاد و هشت شمسی هنگامیکه پاداش ها و یادگاری هایش را به موزه سینما واگذارمیکرد، در دفتر موزه چنین نگاشت:« اینك حاصل زندگی ام را، از نوشته ها، سروده ها، كتاب ها، لوح های تقدیر، فیلمنامه ها، نوارها و ... به موزه ی سینمای ایران پیشكش می كنم، تا از گزند پراكندگی و نابودی در امان باشند و باشد كه برای آیندگان به كار آید. بر پیشینیان است كه با كوشش خستگی ناپذیرتری، این مرز وبوم كهنسال پرافتخار را، آبادتر و توسعه یافته تر و افتخار آمیزتر و موزه اش را پربارتر به آیندگان پیشكش كنند.»
بزرگداشتی برای ایشان-پیشگام سینمای ایران- در جشن خانه سینما برپا شد و پدردوبلاژ ایران نام گرفت.
و چه ساده دل شعری ازاستاد شهریار خواند و چنین بازگو کرد:" من با اجازه زنده یاد درین بیت دست میبرم و میگویم تا هستم رفیق تو دانی که کیستم / روزی سراغ من می آیی که هستم."
یادش گرامی و روحش مانا.
در هماهنگ کردن دیالوگ ها با حرکت لب بازیگران استاد بود، تا آنجا که بیننده گمان میکرد که هنرپیشه میلیتی ایرانی دارد. کارهایش را دست چین میکرد و حاصل کارش با دیگران متفاوت بود. سه نسل شاگرد تربیت کرد که همه مریدش شدند. خانه نشین که شد باز به سنگر قلم پناه برد و در کوچک خانه ای در تهران "خدا و قران در شعر حافظ" ، " مصدق نامه" ، " دیروز-امروز؛سروده هایی در هنگامه زمان" و کتاب ها ی دیگری نوشت.
"زمانی که وارد سینما شدم، میز تدوین نداشتیم. در استودیو پارس با سیامک یاسمی، ژاله علو ،مهین بزرگی و بیژن محتشم که عاشق سینما بودند، نه صدای صحنه داشتیم و نه صدای شاهد. مجبور بودیم که خودمان دیالوگ ها را درست کنیم."
در سال هشتاد و هشت شمسی هنگامیکه پاداش ها و یادگاری هایش را به موزه سینما واگذارمیکرد، در دفتر موزه چنین نگاشت:« اینك حاصل زندگی ام را، از نوشته ها، سروده ها، كتاب ها، لوح های تقدیر، فیلمنامه ها، نوارها و ... به موزه ی سینمای ایران پیشكش می كنم، تا از گزند پراكندگی و نابودی در امان باشند و باشد كه برای آیندگان به كار آید. بر پیشینیان است كه با كوشش خستگی ناپذیرتری، این مرز وبوم كهنسال پرافتخار را، آبادتر و توسعه یافته تر و افتخار آمیزتر و موزه اش را پربارتر به آیندگان پیشكش كنند.»
بزرگداشتی برای ایشان-پیشگام سینمای ایران- در جشن خانه سینما برپا شد و پدردوبلاژ ایران نام گرفت.
و چه ساده دل شعری ازاستاد شهریار خواند و چنین بازگو کرد:" من با اجازه زنده یاد درین بیت دست میبرم و میگویم تا هستم رفیق تو دانی که کیستم / روزی سراغ من می آیی که هستم."
یادش گرامی و روحش مانا.
