Friday 14 December 2012

دفاع شخصی



دفاع شخصی عنوانی است که به صورت عام، به تمامی ورزش های رزمی در همه کشور های جهان اطلاق می شود. به واقع هر یک از سبک های رزمی نوعی دفاع شخصی محسوب می شوند، زیرا فلسفه وجودی این ورزش ها، برتری و پیروزی کاربر هریک از سبک های رزمی، در دفاع از خود می باشد. این نوع دفاع بسته به مسلح بودن یا نبودن حریف،‌میزان توانمندی بدنی و رزمی و ویژگی های فیزیکی حریف، فنون متفاوتی را نیاز دارد. هنرهای رزمی با توجه به نیاز آن در همه کشورهای جهان، امروزه طرفداران بیشماری دارد و سبک های گوناگون و متفاوتی با توجه به اقلیم و شرایط فرهنگی هر منطقه، متولد شده است. همانطور که از ورزش فوتبال، ورزش هایی مانند فوتسال، فوتبال امریکایی و فوتبال ساحلی استخراج شد، هنرهای رزمی نیز تحصصی تر و متفاوت تر شده اند.

اما سوال اساسی اینجاست : بهترین راه یادگیری فنون رزمی و آموزش دفاع شخصی چیست؟

سبک های پایه، مانند کاراته و کنگ فو،‌ بهترین راه برای شروع یادگیری هنر های رزمی است. در این سبک ها، مهارت های رزمی همراه با افزایش آمادگی بدنی و از همه مهم تر، احترام و کسب آرامش به خوبی تعلیم داده می شود. در هردوی این سبک ها، دفاع پیش از حمله توصیه می شود و هردو دارای آیین و احترامات بسیار هستند که ورزش کاران را مجبور به رعایت نظم می کنند. اما برای بدست آوردن مهارت کافی در دفاع شخصی،‌ ورزش کار می باید سایر رشته های رزمی را نیز آموزش ببیند. که در این میان، جودو،‌تکواندو و وینگ چونگ از بهترین و پرکاربرد ترین ها هستند.

هنرجویان رزمی همواره باید توجه کنند که آسیب پذیری افراد خارج از باشگاه، در مقابل ضربات و تکنیک های رزمی بسیار بالاست و فقط زمانی مجاز به استفاده از این حرکات هستند که جانشان در معرض خطر قرار گیرد. زیرا هدف اصلی هنرهای رزمی، فراهم آوردن شرایط ذهنی و بدنی مناسب در هنگام مواجهه با خطر است و نه برای حمله به افراد جامعه. کما اینکه استفاده از هنرهای رزمی برای نزاع های خیابانی در بسیاری از کشورهای جهان همانند ایران، جرمی علاوه بر نزاع محسوب می شود.